Saturday, January 6, 2007

สิ่งที่เราตามล่า

สิ่งที่เราตามหาเช้านี้


วันนี้ต้องตื่นตั้งแต่เช้ากัน ออกจ่ายตลาดเพื่อไปซื้อของที่จะนำไปทำอาหารเลี้ยงเด็กๆๆเนื่องในวันเกิดของกร น้องชายเซ่น แล้วก้งานวันเด็กๆให้เด็กๆบ้านแม่หมีในซึ่งเปงหมู่บ้านชาวเขา เผ่าปกาเกอญอ น่ารักมากกกกเดี่ยวจะมีรูปมาให้ดูในวันพรุ่งนี้ วันนี้คงม่ายมีรัยมาก เนตแล้วก็เวลาเป็นปัญหาสำคัญมากในการบันทึกบล๊อกของผมให้ตรงตามวันเวลาของมัน ฉะนั้นวันหนึ่งอาจมีบันทึกหลายวันอย่างที่เหง แต่ผมก้บันทึกนะ

วันนี้คิดว่าน่าจะเข้าไปเยี่ยมพื้นที่การทำงานของตัวเองด้วย ทำให้ได้นะเรา สู้ๆๆๆ

อาหารที่จะเลี้ยงเด็กวันนี้ก็คือ ขนมจีนน้ำยาแกงเขียวหวานซึ่งผมจะแสดงฝีมือเอง อิอิคอยดุละกัน


หัวมัน




แดงไปหมด

วันที่ 4 ตอนบ่าย วันนี้เราเข้าหมู่บ้านกันไปทำกิจกรรมกับชาวบ้านที่จริงเราทำกิจกรรมป่าววะทางเข้าหมู่บ้านแบบว่า อย่างนี้อะ

อย่างนี้แล้วก็อย่างนี้ สุดๆๆๆเลยอะ เราแบบว่าแดงกันไปทั้งตัว ไปถึงหมู่บ้านก็ไปนั่งคุยกับชาวบ้านเรื่องของการย้ายโรงเพาะชำแต่ว่าชาวบ้านตกลงกันว่าจะย้ายกันตอนที่หลังเสร็จจากงานแต่งงาน

เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากกับประเพณีของชาวเขาเผ่าเมี่ยน ในเรื่องของการแต่งงาน คิดดูอะว่าผัวเมียที่อยู่ด้วยกันมา 30 กว่าปียังม่ายได้แต่งงานกัน พึ่งจะมาจัดงานแต่งงานอะ แบบว่าพร้อมเมื่อไหร่ค่อยแต่งหมั้นกันไว้ก่อน แลวถ้าทั้งสองมีลูก ลูกไม่สามารถที่จะแต่งงานได้ ถ้าพ่อแม่ยังไม่ได้แต่ง เป็นประเพณีที่สุดยอดจริงๆๆคุรจะรู้สึกอย่างไรถ้าคุรเป็นลูกแล้วได้เห็นงานแต่งของพ่อและแม่คงมีความสุขเนอะ

โอเค เราเดินทางต่อไปถึงที่พัก นั่นก็คือบ้านลุงบุญทา พอไปถึงก็เป็นเวลาอาหารเย็นพอดี เย็นนี้ส่วนใหญ่เป็นเมนูปลาซะส่วนใหญ่ อร่อยยยยมากก ช่ายๆๆมีอีกเรื่องหนึ่งเราหวังมากกกว่าจะหนาวแต่ว่าม่ายหนาวอะ

วันที่ 5

ตื่นเช้ามาผมก้ลุยรอบๆๆบ้านไปถ่ายภาพ เดี่ยวมีโชว์ตามเคย หลังอาหารเช้าเสร็จเราว่าจะไปสวนส้มกัน แล้วไปติดตามโครงากรน้องอิ่มที่โรงเรียนบ้านเปียงใจ อารัยๆก็ดีขึ้นมาก หลังจากที่ตัวปัญหาออกไปจากโรงเรียน โครงการน้องอิ่มก็ดำเนินไป โดยทางโรงเรียนทำโครงการเลี้ยงปลาในกระชัง และเลี้ยงหมูซึ่งตอนนี้งานคืบหน้าไปมาก จากนั้นเราไปสวนส้มแต่ม่ายถึงเพราะไกล เลยตัดสินจัยกลับบ้านคับ


มาถึงสำนักงาน วันนี้ช่วงบ่ายม่ายทำรัยคับพวกเราทั้งสามคน นั่งดูหนังที่เช่ามา 4 เรื่อง แต่ดุจริงๆเรื่องเดียวอะเรานะ หลังจากนั้นก็ไปนั่งคุยโทสับซะส่วนใหญ่

น่าแปลกนะ คนที่เราอยากคุยด้วย แต่เราม่ายกล้า ที่จะคุย แย่จัง
พอแล้ว


หัวมัน